Tijdens de eerste beelden van de documentaire ging er door mijn hoofd dat er iets gedaan moet worden aan deze milieu vervuiling op aarde, maar plots namen mijn gedachten een hele andere wending. Een aantal jonge kinderen, wezen, die op de dumpsite leefden werden gefilmd, high van het lijmsnuiven. Een sprankeltje van blijdschap was er te zien in hun ogen, het vuilnis van het vliegveld kwam er aan en daar zit al het lekkere eten tussen.
Naarmate ik meer indrukken kreeg van deze Dandora dumpsite besefte ik me dat ik vanuit het perspectief van deze bewoners van de dumpsite waarschijnlijk in de 'heaven on earth' leef. En ja, zij leven vanuit mijn perspectief in de hel op aarde.
Geen huis, slapend aan de rand van de vuilnisbelt, op een stukje karton, terwijl er 's nachts geschoten wordt en je niet zeker bent of je de volgende dag nog wakker wordt. Bovendien is de dumpsite een vreselijk ongezonde, lelijke, vieze, stinkende omgeving, tussen het vuilnis, het vuilnis dat wij altijd wegsteken in een grote emmer, het liefst op een plaats waar we amper komen. Naar school gaan is geen optie, werken op de vuilnisbelt is de enige optie om zichzelf te onderhouden, eten te vinden en geld te verdienen.
En wat heb ik? Alles wat mijn hartje begeert. Mensen die om mij geven, elke dag meer dan voldoende eten, een eigen appartementje, een super interessante studie, hobbies, een bijbaantje, veel te veel bezittingen en vooral: een mooie toekomst voor ogen.
Het is beschamend hoe ondankbaar ik hiervoor ben. Alles moet altijd beter, duurder, groter, mooier, maar nooit sta ik stil bij hoe gezegend ik ben met al deze, voor mij, vanzelfsprekende dingen.
Vanaf mijn stoel achter mijn computer is er weinig dat ik kan doen voor deze mensen, maar ik ben ze toch wel iets verschuldigd: ik moet dankbaar zijn voor deze toch niet zo doodnormale 17e mei en van alles waarmee ik gezegend ben genieten.
Indien je de reality check met zelf wil beleven, klik dan hier voor de aflevering van Trippers!
No comments:
Post a Comment